Fire in my mouth
Fire in my mouth is gebaseerd op de kledingindustrie in New York aan het begin van de twintigste eeuw, en in het bijzonder de brand in de Triangle Shirtwaist-fabriek in 1911 en de nasleep ervan. Door te steunen op actuele migratie-getuigenissen, arbeid en activisme onder de kledingarbeiders op de Lower East Side, brengt Fire in my mouth hun wereld en hun woorden naar de voorgrond.
Het werk is voor 146 zangers, een aantal dat de slachtoffers van de brand herdenkt.
Voor Wolfe bood Fire in my mouth de kans om de vrouwen niet als stemloze slachtoffers neer te zetten, maar als protagonisten wier daden en opofferingen een diepgaande invloed hadden op de geschiedenis van de Verenigde Staten. Wolfe schrijft:
Ik was aan het nadenken over immigrante vrouwen in de arbeidswereld aan het begin van de twintigste eeuw. Zij zijn van hun thuisland gevlucht omwille van armoede en vervolging. De kledingarbeidsters meerden dan hier aan met hun vaardigheden als naaister. Veel van hen belandden op immense fabrieksvloeren – honderden vrouwen achter naaimachines. Fire in my mouth vertelt het verhaal van deze vrouwen die volhielden en standvastig bleven onder moeilijke omstandigheden, vrouwen die het voortouw namen in de strijd voor hervormingen op de werkvloer.
Het werk verweeft elementen uit protestkreten, getuigenissen in de rechtszaal, Jiddische en Italiaanse volksliederen en een elegische voordracht van alle 146 namen van de slachtoffers.
Na de première prezen critici Fire in my mouth omwille van de gevoeligheid waamee het onderwerp is behandeld, maar ook de emotionele impact en de vindingrijkheid. David Hajdu van The Nation noemde Fire in my mouth "een monumentale prestatie in muziektheater, een van de meest indrukwekkend verbeeldingsrijke en emotioneel krachtige werken die ik ooit heb gezien." Anthony Tommasini van The New York Times merkte op dat "de keuze van koorteksten, grotendeels ontleend aan mondelinge overlevering en toespraken, getuigt van grote fijnzinnigheid." Over Wolfes verwerking van volksliederen in de sonische fabrieksklanken van het orkest schreef Tommasini: "zoals deze liederen zijn verweven in het gejaagde, golvende orkest van Wolfe, lijken ze alternatieve 'coping mechanismes' voor degenen die onderdrukt worden."
Fire in my mouth is het derde werk in een reeks composities over de Amerikaanse arbeider. Het eerste, Steel Hammer uit 2019, richtte zich op de folkheld John Henry en belichtte de tegenstrijdigheden tussen meer dan tweehonderd verschillende versies van zijn leven om een verhaal te scheppen dat tijd en plaats overstijgt. Haar oratorium Anthracite Fields uit 2015 eerde de arbeiders uit de antracietkolenregio van Pennsylvania in een tijd waarin de industrie de natie aandreef. Het stuk bestaat uit vijf delen, elk gebaseerd op een brontekst die beschrijft hoe de kolenindustrie het leven in de Verenigde Staten – lokaal en nationaal – tekende. De Los Angeles Times schreef dat het werk "niet alleen het verdriet om hard verloren levens weergeeft… maar ook de zachtheid en hartstocht van een alledaagse levenswijze die eveneens verdwenen is. De muziek dwingt zonder het te overdoen. Dit is een groots, indringend werk." Anthracite Fields won in 2015 de Pulitzer Prize for Music. Een opname uit 2016 werd genomineerd voor een Grammy voor Best Contemporary Classical Composition.
