Hoe komt het toch dat Arvo Pärt steeds opnieuw weet te raken, te overtuigen en in vervoering te brengen? Is het de actualiteit, het maatschappelijke engagement dat doorsijpelt via de noten? De religieuze polarisatie, maar ook de universele boodschappen zoals vrede, verdraagzaamheid, liefde? Wat ook de reden, Arvo Pärt weet als geen ander de gevoelige snaar te raken, met een heel eigen taal die recht naar het hart gaat.

Het paradijs is verloren, dat is de klaagzang die weerklinkt in Adam’s Lament – maar niet voorgoed, hoop gloort aan het einde van ons pad. Dat pad toont Pärt ons in Como cierva sedienta: heen en weer geslingerd tussen lijden en troost, vertwijfeling en inzicht, wanhoop en hoop wacht uiteindelijk de verzoening. Met nog één laatste boodschap komt de tocht ten einde: Da Pacem Domine – Heer, geef ons vrede.

„As the hart panteth after the water brooks,
so panteth my soul after thee, O God.
My soul thirsteth for God, for the living God.

Why art thou cast down, O my soul?
and why art thou disquieted in me?
hope thou in God:
for I shall yet praise him
for the help of his countenance, and my God. “