Een pelgrimstocht vraagt tijd, doorzettingsvermogen, berusting. De Missa Syllabica van Arvo Pärt zorgt met verstilde en abstracte kracht voor houvast doorheen de tocht - net als een echte bedevaart een aaneenrijging van momenten vol verwondering, ontzag voor de natuur en spirituele reflectie.

Een tocht vol vragen ook: waarom bestaan wij, is er een groter plan, wat na dit aardse leven? Deze fundamentele twijfel en onzekerheid bepaalt al eeuwenlang hoe we als mensheid leven, denken en voelen. In Arvo Pärts Ein Wallfahrtslied is er ruimte om die angst voor het eindige te omarmen, en ook Cyrillus Kreek staat stil bij onze emotionele kreten om hulp en verlossing in zijn Psalms of David.

Die verlossing zoekt de mensheid al eeuwen lang, in de natuur, in religie, in onszelf. Is hoe het paradijs bereiken dan toch het ultieme einddoel van deze pelgrimstocht? Met Ēriks Ešenvalds In Paradisum lijkt het wel zo - de verfijnde dramatiek warmt onze ziel, zonder de breekbaarheid van ons bestaan te verloochenen: ‘Een engelenkoor zal je opwachten, moge je eeuwige rust vinden.’