Un programme très contrasté, entre sons symphoniques et intensité vocale, par exemple, ou entre compositeurs contemporains provenant tous du Grand Nord, mais ayant chacun une approche très personnelle et une vision de la composition.
Les uns introspectifs et individuels (comme Pärt et Tormis), les autres s’intégrant à un collectif homogène (comme Bjarnason), sans toutefois suivre le dictat de l’un ou l’autre style.
Nog meer contrasten in het programma: tussen symfonische klanken en vocale intensiteit bijvoorbeeld. Of tussen de componisten, allemaal uit onze tijd maar elk met een heel eigen aanpak en visie op componeren. De ene teruggetrokken en individueel (zoals Pärt en Tormis), de andere binnen een collectief van gelijkgestemden (Bjarnason), maar allemaal zonder zich iets aan te trekken van een of ander dictaat van stijl.
De IJslandse Anna Thorvaldsdottir start met een gebed, daarna komt de Estse volksmuziek van Veljo Tormis – geworteld in de aarde van zijn geboorteland. Bjarnason haalt de schotten tussen de muziekgenres weg: met sprekende beelden en sterke emoties creëert hij zijn eigen muzikale wereld – met verve tot leven gebracht door pianist Víkingur Ólafsson. Sandström en Pärt keren terug naar het begin, en halen de hemel weer naar de aarde. Of hoe het allemaal begon: ‘In het begin was het Woord, het Woord was bij God, en het Woord was God’.
