De dood van zijn naasten tekende Brahms - maar zorgden ook voor één van zijn mooiste werken. Gebogen over zijn schrijftafel, vol verdriet om zijn verlies, wilde Brahms toch muziek schrijven die houvast zou bieden: hoop voor de nabestaanden, troost voor de levenden - en geen sombere treurmars voor de doden.

Aanvankelijk titelde hij zijn compositie dan ook Ein Menschliches Requiem. De monumentale compositie voor orkest en koor die Ein Deutsches Requiem uiteindelijk werd, staat ver van dat intieme begin. Maar Brahms vergat zijn opzet niet: hij maakte zelf een versie voor 4-handig piano, soli en koor: transparant, intiem, kleurrijk en vooral heel persoonlijk.

Op zoek naar de mens Brahms, weven we tussen de delen van het Requiem herinneringen aan zijn kindertijd en zijn goede vriend Schumann. Die laatste bundelde in Kinderszenen verschillende kleinere werkjes die hem nauw aan het hart lagen, en waarin hij zelf vol heimwee terugdacht aan zijn eigen kindertijd.